Opeth (+Extol)

Na lange tijd heb ik toch weer eens de weg gevonden naar een concert. Als ik dan ga, dan moet het ook goed zijn. Dus ging ik samen met Jack en Bart richting 013 in Tilburg voor het Zweedse Opeth met als support het Noorse Extol.

Opeth in 013

een korte recensie voor geinteresseerden:

De zaal zou openen om 19.00u dus Jack (de chauffeur voor vandaag) stond om 17.30u op de stoep om me op te pikken. Na een korte rit stonden we bij berber op de stoep, die natuurlijk nog niet klaar was. Na een zucht en een geeuw stapte die ook in en ging het richting Tilburg. Tilburg was na een uur bereikt en een gratis parkeerplaats kwam gewoon voor ons opgedoemd.

Natuurlijk moest er even snel gegeten worden en daarna toch maar de ingang opgezocht. Omdat wij het kaartje van Hans bij ons hadden, maar eens even poolshoogte genomen of die al gearriveerd was. Hij was al in de parkeergarage en was dus ook zo gearriveerd en dan snel naar binnen.

Om even na 20.00u trapte Extol af. Een band die beschreven kan worden als "Putting emotion into motion". Het begin klonk apart, erg pakkend en uniek. Maar na een 15 minuten spelen begon toch op te vallen dat de drummer, die wel veel inzet toonde achter de drums, er volledig langs leek te zitten. Volgens Hans hoorde dat zo, maar het klonk wel heel raar, omdat ook de overige bandleden op een ander ritme headbangden dan de drummer sloeg. De band maakte er wel een feestje van op het podium en na een klein half uur konden ze met hun laatste nummer toch een behoorlijk applaus in ontvangst nemen, mede doordat het bij dit nummer leek dat de drummer eindelijk warm gespeeld was en een perfect samenspel creërde, wat dan ook een aangename indruk van deze band achterlaat.

Maar waar iedereen voor gekomen was, kwam dan nu toch dichterbij. Het podium werd klaargemaakt voor Opeth. En rond 21.15u betraden de heren uit Zweden het podium van de Choice. Het eerste nummer wat ze speelden was The Baying of the Hounds van de nieuwe cd Ghost Reveries. De stemming in de zaal zat er gelijk al erg goed in en er werd volop genoten. Helaas kwam het nummer niet geheel uit de verf door een falende gitaar, wat gelukkig snel opgelost werd. Maar het tweede nummer, When van "My arms, your Hearse", maakte alles weer goed. De daaropvolgende nummers waren van rustige aard, maar cynisch als altijd vertelde Mikael dat er nog genoeg metal gaat komen. En dat kwam er ook, Deliverance knalt na de rustige nummers door de zaal en zorgt voor een flinke pit voor het podium. Daarna volgt Drapery Falls en de Face of Melinda. Tussen de nummers door kletst Mikael tot hilariteit van een groot deel van het publiek, maar ook tot ergernis van een ander deel er stevig op los.

Als enerlaatste nummer wordt een nummer van de nieuwe CD ingezet, maar de afsluiter is zoals Mikael zelf zegt een "gift to us". In 4 kwarts maat ingezet door een nieuwe zeer sterk spelende drummer Martin, overgekomen van Bloodbath, is dat het nummer Blackwater park. De zaal gaat al headbangend plat. Wat een afsluitend nummer zetten de heren neer. Natuurlijk kan na zo'n nummer, de woorden "we want more" niet uitblijven. Na flink klappen, joelen en schreeuwen betreden de heren weer het podium. Omdat Opeth bekend staat om de lange nummers, doen ze 1 toegift in de vorm van Demon of the Fall. De perfecte afsluiter van een geweldig optreden in een zaal waar hun geluid perfect naar voren kwam.

Met een voldaan gevoel en met het geluid van luid claxoneerde auto's vanuit de parkeergarage op de achtergrond lopen we naar de parkeerplaats om de auto te nemen en weer huiswaarts te keren. Nagenietend met de CD Black Waterpark rijden we weer terug naar het zuiden.

Jack en ik hebben enkele foto's gemaakt. Zie daarvoor het album in mijn pas afgeronde fotoboek door hier te klikken.



(optioneel veld)
(optioneel veld)

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.